به گزارش خبرگزاری خانه ملت ؛ جهانبخش محبی نیا در ابتکارنوشت:

انقلاب 1357 ایران ، سارق نهضت مشروطیت را ادب کرد و پاسخی به توقع و انتظار تاریخ بود . جنبش ها ، انقلابها و هویت ملت ها همواره توسط نا اهل ترین افراد به سرقت می رود ، مورد تاراج قرار می گیرد و به شکل ناموزونی عرضه می شود تا امکان ترمیم و نوسازی وجود نداشته باشد . ملت ایران آموزه ای را بر تابلوی زمان نقاشی کرد که «ماشاه نمی خواهیم » در واقع فصل تمایز و انفکاک ایران از نظام شاهنشاهی و سلطنتی فرا رسید .محمد رضا پهلوی دیگر در درون و قالب واژه ای چون شاه نمی گنجید و برای شعله ور شدن حرارت جاه طلبی ادعای شاه شاهان را می نمود . غرور کاذب و توهم شیطانی که در جامعه ایران متاسفانه دام بسیاری از افرادی است که در حوزه های

علمی ، سیاسی ، مذهبی ، مالی ، صاحبان عنوان را از اعتدال ، انسانیت و انصاف وا می رهاند و آنان را به استدراج و تبرج می کشاند . این افراد برای تبلیغ غیر واقعی خویش از القاب و واژگانی استفاده می کنند که در هیچ جغرافیا و مکتب نشانی از آن یافت نمی شود . بخشی از مکاتب عرفانی و رویکردهای ملامتی ، قلندری و اخلاقی در پاسخ به ادعای اهریمنی مذکور بوجود آمده است .

1- آزادی

2- استقلال

3- جمهوری اسلامی

پیوند داد و متعهد آن را زیر بنای تمدنی نو و رهیافتی الهی قراد دهد و در نتیجه ، حکومتی را زمین گیر کرد که مملکت را با مدرنیزاسیون مبتنی بر دیکتاتوری ، جاه طلبی و مرتبط با سلسله اداره می کرد.

ایران کشوری که در طول هزاران سال حیات ، مالامال از تجربه های تلخ تهاجم ، اشغال ، حضور بیگانگان ، قطحی ، خشکسالی های متوالی اما با فرهنگ و منابع غنی زیر زمینی به گذرگاهی تبدیل شد که قدرتهای جهانی از آن به عنوان معبر استفاده می کرد و یا حداقل نقش انبار را در جنگ های جهانی ایفا می کرد . این کشور هنوز از تازیانه وحشیانه روم باستان ، اعراب ، مغول و افغان زخم ها بر تن دارد و از جاه طلبی و جهالت های کهن حاکمان که این ملک را تا نابودی و اضمحلال پیش برده است ، می نالد.

تنزل موقعیت ایران در مقاطع تاریخی به ضعف صاحبان قدرت بر می گردد که فضلیت این آب و خاک را به پای متجاوزین می ریختند . واقعیت های گزنده و تلخی که در تاریخ از یادآوری آن ابا کرده است و حق هم با تاریخ است . خاطرات شفاهی شاهدان حضور نیروهای روس انگلیس و آمریکا بجد خجالت آور است و همو بهتر که گفته نآید .

مطمئن ترین استراتژی برای بقای کشور ، وابستگی همراه با ذلت بود کما اینکه الان هم پرخاش ، خشونت و ناسازگاری همراه با هزینه هست . در کنار خلاء و ضعف راهبرد برای پایانی کشور ، در عرصه اندیشه شب در آسمان سیاست و فرهنگ بی ستاره نشان می داد . صاحب قدرت از نقد مستثنی بود ، دربار کنترل مفسده را نمی پذیرفت ، ایران با آن همه افتخار و سابقه برای خویشتن سیاست خارجی نداشت . هر نوع فعالیت و حیات دیپلماتیک در راستای تقویت سیاست خارجی غرب بویژه آمریکا بود . مثل اینکه در خارج از مرزها هیچ نفعی برای ملت متصور نبود و کشور در سایه دیگران زندگی می کرد . در حوزه داخلی ، اختناق منحصر به سرکوبی مردم ، نخبگان و تحلیل آنها در فرهنگ شاهی نبود . بلکه مدفون کردن خواستهای قومی ، طبقاتی و انسداد توسعه سیاسی با رویکرد تک حزبی بود . آنکس که حزب رستاخیز را قبول نداشت لاجرم مملکت را باید ترک می کرد .

شکست های حلقوی معطوف به برنامه های پنج ساله توسعه ، انقلاب سفید و اوامر ملوکانه خارج از قانون ، انزجار مردم از بمباران تبلیغاتی دستگاه ها ، روزنامه ها و « رادیو و تلویزیون فاقد عقلانیت که نام جعبه شیطان بخود گرفته بود » ، تفاخر صاحبان قدرت ، تعصب کور سیاسی ، چاپلوسی و دروغ ، شاه را به نوعی بیماری روحی و روانی به نام پارانوئیا مبتلا کرد که پایان همه چیز بود . کاخ آمال و آرزوهای متورم که استعداد یک ملت را گروگان گرفته بود ، یکباره فرو ریخت . شاه که گوش شنوایی در قبال دوستداران ، مخالفان و کارشناسان نداشت و به احدی اجازه بازگویی و بازخوانی اوضاع حاکم بر کشور را نمیداد ، زمانی صدای انقلاب را شنید که دروغگویان ، چاپلوسان و اعضای کذاب دفتر و دربار او را تنها گذاشته بودند و در اروپا و امریکا اقامت گزیده بودند و همراه با ملت شاه را مستحق مجازات می دانستند . در سی و نهمین سالگرد انقلاب ضمن ادای احترام به شهیدان و امام خمینی معمار و مهندس انقلاب ، رهبری و اصحاب واقعی و خادم انقلاب و کشور ، و گزاره ای را پاس می داریم که بهترین دفاع از اصالت انقلاب آن است .

«نگذاریم زهری که حاکمان قبل از انقلاب به کام مردم ریختند با غفلت ، جهالت و انانیت عده ای نا محرم دوره بازخوانی و احیا شود ».

خدایا آن روز ، از ما دریغ دار/

پایان پیام